zaterdag 20 oktober 2007



Dit is het nieuwe stadion in Tameale (De Tamale Arena, nee Erwin en Martijn, niet de Tamale Kuip!) voor de Africa cup, k ben benieuwd of we kaartjes kunnen krijgen, volgens mij zijn wij dan als Siliminga's ook al een hele attractie!

Oja k heb ook ff een paar slippers gekocht voor 2 Euro met pyramid power, maar na een dag erop lopen zijn heel mijn voeten kapot, dus die power werkt niet echt bij mij, maar dat komt vast omdat er op de schoenendoos staat: Ideal for house wives, office exectives en old persons... Ook fijn dat er op staat dat je ze niet mag dragen during monthly period en pregnancy period. Gelukkig hebben ze no side effects en zijn ze unbreakable.

Of komt het dat ik nu blaren op mijn teen heb, omdat ik niet goed heb gelezen:

Beginners should initially use for 5 - 10 minutes daily!

We hebben ook nog bij een pizza restaurant gegeten en dat was genieten met zijn allen!En natuurlijk weer de nodige boodschappen gedaan en veel groentes en fruit gekocht. We waren een beetje bezorgd hoe het mee terug moest boven op het dak van de bus, maar toen we vrijdagochtend bij de bus aankwam was er nog plek binnenin, dus alles is mooi aangekomen! Vanochtend, na het rennen in de regen, heb ik de groentes lopen blancheren en nu ligt alles in de vriezer. We hebben ook courgettes gekocht, die zien er licht groen uit en papaya, dat is echt heerlijk en daar kun je mooi van naar de wc! Het is fijn voor de boeren dat het heeft gegoten, want ze hadden nog regen nodig. Eerst was de oogst mislukt door te weinig regen, toen viel er veel te veel regen en nu pas hebben sommige boeren toch nog een goeie oogst! De boeren zijn zo afhankelijk van het weer en het is ook vaak hun enige inkomen.

Dan zal er toch binnenkort een foto van mij op mijn blog komen, want mijn eerste Ghana jurk is af. Deze heb ik laten maken bij een kleermaakster, zelf ben ik nog een rokje aan t maken, k ben benieuwd! Morgen doe ik mijn nieuwe outfit aan, t is nog ff wennen, maar iedereen in huis vindt het schitterend staan!

Dan wens ik jullie een mooi weekend en een mooie herfstweek,

liefs juf zonder zweet, want het is echt afgekoeld door de regen!

ps. Miekje, echt geweldig gisteren lekker ff kletsen, jammer dat ik niet mee kon naar de stad, we moesten nog eten! Vanavond eten we sla met gebakken yam en iets van vlees, maar daar heb ik steeds minder trek in, na al dat dierenleed dat ik hier zie. Want op de terugreis in de bus, zag ik koeien die aan hun staart en met een touw rond hun nek zo een vrachtwagen werden ingeladen. Maar gelukkig is al het groente, fruit en vlees hier biologisch!

Oja dan heb ik vanaf nu ook een reisbroek, een officiele driekwart graffelbroek, want de graffel wil er niet meer uit!

Daarom is het handig dat je kunt lezen!
Als je niet kunt lezen, kun je dus ook je brieven niet lezen of de bijsluiter bij je medicijnen, maar ook leer je door te leren lezen en schrijven, leren nadenken! Door naar school te gaan, krijg je ontmoetingen met mensen en ga je deel uit maken van een sociaal netwerk.
Rachel en ik hebben organisatie lopend bezocht, maar we zijn ook met de taxi gegaan. We zijn ook nog bij die school geweest waar ik een paar weken geleden les heb gegeven bij de kleuters, ze kenden me nog! Rachel en ik hebben nog wat ideeen opgedaan. Het valt me wel op dat geen enkele leerkracht iets voorbereid voor de volgende dag of dat ze een dagplanning maken of zijn wij gewoon zo georganiseerd...


Met een haan in de vooruit en veel te veel mensen in een bus zijn we afgelopen dinsdag naar Tamale gegaan, ja dat klopt weer 4 uur zitten en vooral nog steeds bekeken worden! We hadden ook de gasfles mee, want die was leeg en moest gevuld worden, want anders kan er niet gekookt en gebakken worden (afgelopen weekend hadden we cakejes gemaakt met jam, mmm!), komen we aan, komt er een taxidriver naar ons toe, dus wij vertellen dat we naar het gas station willen, rijdt hij naar het guest house, hij dacht dat we zeiden gueststation, omgekeerd en je gelooft het niet, maar reed hij via een andere weg weer naar het guestshouse, dus drie vrouwen (Linet, Rachel en ik) schreeuwen vanaf de achterbank: "Zonder thee!" en toen kwamen we eindelijk aan bij het gasstation!

In Tamele hebben Rachel en ik wat organisaties bezocht, die zich bezig houden met analfabetisme en het aanbieden van cursussen voor ouders en kinderen. Echt interessant om te luisteren hoe ze zich hier echt inzetten om meer mensen te leren lezen en schrijven! Als je binnen komt bij zo'n organisatie, maken ze echt meteen tijd voor je, dat is zo gaaf, bij ons zou je toch ten eerste ff een afspraak moeten maken!

We hebben nu tips gekregen voor het opzetten van een cursus en wat we tegen de mensen in het dorp kunnen zeggen om ze te motiveren om te leren lezen en schrijven, in het dorp waar Rachel en ik hebben overnacht. We hebben ook nog een aantal posters gekocht voor de school om op te hangen en we zijn nog in een winkel geweest waar je allemaal schoolspullen kan kopen, zo daar ga ik nog een keer naar terug als ik weet wat ik ga kopen om de school te helpen, ik heb er zin in. Ik ga eerst maar eens naar de leerkrachten luisteren en dan kan ik misschien wat tips geven, wat een uitdaging! Hier ga ik dus sponsorgeld voor gebruiken!



Vorige week zaterdag ben ik nog ff teruggefietst naar het dorpje om te bedanken voor de gezellige week en wat vonden de vrouwen het geweldig, ze straalden helemaal toen ze me zagen! Hier zijn ze fufu aan t maken, dat is yam die is gekookt en wordt gestampt tot puree! Daarna liet ik de vrouw mijn foto zien op mijn digitale camera, ze moest zo lachen, ze had zichzelf nog nooit op een foto gezien! Iedereen moest komen kijken. Het viel weer op hoe hard de vrouwen aan t werk waren. De ramadam was afgelopen en daarom was er feest, voor de kinderen uit het dorp was er een voetbalwedstrijd, nou ja alleen voor de kinderen die naar school gaan! Een beetje aangemoedigd en toen weer teruggefietst! Uit heel veel dingen blijkt dat christendom hier verweven is met ontwikkelingshulp, maar ook met naastenliefde!

vrijdag 12 oktober 2007



Dit was echt een lief vrouwtje, we verstonden elkaar wel niet, maar met gebaren en glimlachen begrepen we elkaar vast en zeker! Zij is zich aan het klaarmaken om te gaan bidden. Op het moment werd er alleen 's avonds gegeten, want het is de vastenmaand voor de Moslims, maar morgen is het voorbij, het is dan groot feest, ik ben benieuwd en morgen is het ook markt, daar kijken mensen echt naar uit!


een stukje van de compound. In zo'n huisje sliep ik ook. Je ziet de kookpannen met anti aanbaklaag al op het vuur staan! In het huisje was ons bed, stond een stoel met een bureau, een heleboel zakken rijst en pinda's en nog een hoekje waar je je met een emmer kon afgieten en een afvoer. De wc is buiten de compound en meer heb je niet nodig, oja je kleren hang je gewoon aan een lijn op en voor de rest ben je toch veel buiten en dat vind ik echt super genieten zo'n buitenleven!


De pomp ergens aan de rand van het dorp. Het is echt een ontmoetingsplek voor mensen. In ons huis douchen we wel onder dit water, maar drinken niet, we gieten het water eerst in een waterfilter. Nou ja, een keer heb ik het gedronken, maar dat vind mijn buik niet zo'n succes!
Dit is vast niet de goeie schrijfhouding, maar ik wist ff niet waar ik alle 60 kinderen moest plaatsen!

Liefs uit een wereld vol rust!

Wat maak ik veel mee! Afgelopen week was ook weer zo bijzonder!

Voor mijn neus staat een bakje met geroosterde pinda’s, want het is de periode dat de Sev. – pinda’s worden geoogst, die groeien dus gewoon onder de grond en niet zoals ik dacht aan een struik, maar goed gelukkig weet ik wel dat melk van de koe komt, ook hier, maar ziet het eruit als poeder…

Rachel, meisje uit Engeland en ik worden gekoppeld aan een dorpje, waar we jeugdwerk willen gaan opzetten en nog een onderzoekje doen onder de bewoners wie er wel of niet kan lezen en schrijven en vragen waarom ze kinderen niet naar school sturen. Misschien kan ik nog iets betekenen voor de school.
Ik ben op de fiets gegaan en Rachel werd door Rahman op de motor gebracht. Toen ik, compleet onder het zweet, aankwam, werden we meteen meegenomen naar de chief. Daar werden we voorgesteld en uit respect moest ik 10 minuten gehurkt zitten luisteren, maar dat bleef niet bij 1 keer, want we bezochten nog meer mensen, dus ik weet niet welke spieren ik op het moment enorm aan het trainen ben…
Vervolgens kregen we te horen in welke compound we zouden overnachten. Een compound is een aantal lemen hutjes (huizen) bij elkaar, waar dan vaak 1 man met zijn meerdere vrouwen en kinderen woont. Wat voelde iedereen zich vereerd dat we bij hun mochten overnachten en eten. We kregen dus ook meteen 4 pannen voorgeschoteld: één met rijst, één met pindasaus (echt heel heet), een ander met gekookte yam en nog een ander met cokoe, waarbij ik het idee had, dat ik plaksel zat te eten. We hebben uit alle pannen wat gegeten, maar van die lijmpot kreeg ik maar 1 lepeltje door mijn keel en het ergste was nog dat die pan de volgende dag weer voor ons neus stond! Wel heel bijzonder dat de mensen zoveel eten aan ons geven als ze zo arm zijn. We hadden eigen flessen drinken meegenomen, maar ik had zo’n dorst dat die flessen al meteen opgingen, dan maar van hun opgepompte water drinken, maar dat had ik beter niet kunnen doen, want ik moest echt naar de wc, nou ja wc…een houten hokje met een gat in de grond en om me heen 6 kakkerlakken, 1 kikker (ja, Mieke en Britta, zo kom ik wel van mijn kikkerangst af) en nog een broedende kip, maar goed…alles went!
’s Avonds zaten we met zijn allen buiten onder de sterrenhemel. In ons dorp was nergens elektriciteit en mobiele bereikbaarheid was ook niet echt geweldig, maar de sterren straalde ons tegemoet, ja mama, net zoals in de Zwitserse bergen!
Oh, wat voel ik me hier thuis!
Oja, als geschenk hadden we geen bloemetje of een boekenbon meegenomen, maar ruim een kilo uitgedroogde sardientjes, een pakje thee en nog 2 kilo suiker. Producten die voor hun heel waardevol zijn.
Na alle indrukken viel ik de eerste dag om 20.15 uur al in slaap onder mijn muggennet en naast me enorme juten zakken met rijst en pinda’s, waar ik ’s nachts enorm veel geritsel in hoorde…
De volgende dagen hebben we met de vrouwen gepraat, er was een jongen bij die Engels kon en die kon het voor ons vertalen, maar inmiddels kan ik ook al een aantal woordjes in het Dagbanie zeggen! De vrouwen werken echt super hard: ’s ochtends staan ze al vroeg op om eten te koken, dan gaan ze met enorme waterbakken op hun hoofd water halen, dan wordt er geveegd in het huis en weer gekookt, dan gaan ze ’s middags nog even op het land kijken / helpen bij hun man en ’s avonds wordt er weer gekookt! Koken kost ook veel tijd, dat is niet zomaar even een restje van gisteren opwarmen of een kant-en-klaarmaaltijd in de magnetron zetten!
We hebben ook spelletjes met de kinderen gespeeld: overgooien met de bal, zakdoekje leggen (maar dan niet zingen, maar gewoon tot 10 tellen), tikkertje, Annemaria koekkoek en natuurlijk een beetje voetballen! Als de kinderen eenmaal weten dat je spelletjes gaat doen, komen ze uit alle gaten en hoeken te voorschijn. Het viel me wel op, dat er zoveel kinderen waren die naar school gaan, niet alleen uit armoede, maar veel kinderen moeten helpen op het land of water halen.
We zijn ook nog een dag bij de school gaan kijken. Een aantal jaren geleden is de school geverfd met vrijwilligers, ondersteunt door Rahman en Nelleke. Dit ga je echt niet geloven, maar alleen de headteacher was er, de andere leerkrachten waren er niet, omdat het te warm was en ze waren aan het vasten! Dus werden Rachel en ik voor een klas gezet. In mijn klas zaten 60 kinderen, ik heb met ze de maanden van het jaar geoefend en de dagen van de week, ze dat op laten schrijven, vervolgens hebben we gezongen ‘If you’re happy and you know it, clap your hands’ en hebben de kinderen nog een liedje voor mij gezongen, als laatste hebben we nog een paar spelletjes gedaan. Wat me opviel was dat er weer niets aan de muur hing, alles klassikaal ging en dat niet iedereen een potlood en een schrift had. Op een gegeven moment kwamen er steeds meer kinderen bij, dat ik ff naar Rachel ben gerend, die rustig met 15 kinderen in een klas zat en de headteacher, die was lekker in zijn kantoortje bezig, ach zei hij met een glimlach, zonder stress: “Stuur de kinderen maar naar huis!”
Op dat moment dacht ik, hier gaan we over een tijdje wat aan doen, misschien kan ik wat dingen voorstellen of gewoon eens met de leerkrachten als team naar ze luisteren!
Heel bijzonder om de mensen zo te leren kennen. We hebben ontdekt dat er mogelijkheden zijn voor jeugdwerk, maar eerst krijgen we een welkomstfeest! Dan geven Rachel en ik een soort receptie, dan zijn we echt welkom en wij trakteren op…een geit, waar iedereen dan een stukje van krijgt!
En nu mis ik de mensen gewoon een beetje, zo bijzonder!
Siebrand en Linet zijn naar een ander dorp geweest en hebben daar hun onderzoek gedaan en nu kunnen we er tijdens onze zelfgemaakte soep met yam en kip lekker over kletsen!
Volgende week gaan we naar Tamale, ja dat is dus weer een dagje in een bus zitten! Rachel en ik gaan nog naar een paar scholen die gespecialiseerd zijn in het werken met volwassenen die niet kunnen lezen en schrijven. We willen ideeën opdoen voor ons dorp en voor het dorp waar we straks jeugdwerk gaan doen.

Oja, meiden gisteren hebben we gebarbecued! Dat is toch geweldig in oktober onder de stralende zon en later onder de sterrenhemel gewoon op een roostertje, volgend jaar weer in mijn tuin hoor, dan gaat het vast veel sneller!

Geniet van het weekend, de herfststormen, de gekleurde bladeren en succes volgende week weer met werken en juffen en meesters, kunnen heerlijk uitkijken naar de herfstvakantie!
Liefs een zwetende juf!

Oja, gisteren zeiden ze dat mijn ogen straalden als ik over het dorp vertelde en ik zie al een beetje bruin, maar niet zo heel erg hoor, maar ik verbrand ook niet hoor!
Ja, broertje, ik zal een keer een foto op mijn webblog zetten, maar dan laat ik eerst nog ff een Ghanese jurk maken….

Toch ff zeggen weer steeds bedankt voor al jullie bemoedigingen!
Cobie, bedankt voor het uitprinten voor oma, ze geniet er gewoon van!

zondag 7 oktober 2007



Heerlijk die smile op zijn gezicht!

Vanavond friet (gerituurde yam, we hebben geen friteuse, maar olie in een grote pan en gooi de frieten er maar in!), appelmoes (Allen in Tamale kun je appels kopen en die kun je tot prut koken, beetje kaneel en suiker erbij) en kip!

Een mooie zondag!

Vandaag is het martk en we gaan zo nog ff boodschappen doen voor morgen als we naar die dorpjes gaan, want je neemt dan geen bloemetje mee, maar een stuk vlees of iets anders van eten.

Bij de chief op bezoek!
De mannen met handdoek zijn subchiev (f?) en, de anderen zijn oudsten. Via een oudste praat je met de chief.
Natuurlijk als deze mensen in ons landje rond zouden lopen, zou je kei hard lachen, maar ik vind het zo mooi die tradities, waar nog zo aan vast wordt gehouden.
Die handdoek is trouwens als teken van rouw.

zaterdag 6 oktober 2007


Ghana tijd, dat is... alles doen met rust en komt het vandaag niet, dan wel morgen!
Vanmiddag nog gelachen, want we moesten ff inbreken, want de sleutel van mijn slaapkamer deur was gebroken, dus via mijn raam naar binnen. Siebrand en ik gingen als echte inbrekers aan de slag, maar we hebben het rustig aangedaan, want als iemand de politie zou bellen, dan komt ie misschien morgen nog eens langs!
Als er brand uitbreekt in het dorp, wordt dat mondeling doorgegeven of je ruikt het wel en dan gaat iedereen helpen met emmers water!
We zijn een team en gaan ervoor…
Geen bruine boterham met kaas, maar rijst met pindasaus tussen de middag eten…
Geen donker en somber herfstweer, maar heel de dag de zon…
Geen computers in de hutten, maar kinderen die heel de dag buiten spelen met zelfgemaakt speelgoed…
Geen geasfalteerde wegen, maar rode stofwolkwegen met loslopende geitjes zonder files…
Geen deadlines en stress, maar komt het vandaag niet, dan komt het morgen wel…
Geen Ajax, maar op zondagmiddag een voetbalwedstrijd op de markt bekijken…
Geen rijtjeshuizen met rechtgemaaide grasveldjes, maar hutjes met vrouwen ervoor die aan het koken zijn…
Geen vertrouwde basisschool, maar een hele nieuwe wereld ontdekken…
Ik ben door de muur van het veilige Nederlandje gebroken en beland in Ghana!

We zijn nu met 4 vrijwilligers:
Rachel, een meisje uit Engeland, waar ik samen mee ga kijken wat de mogelijkheden zijn voor het opzetten van jeugdwerk in een dorp in de buurt,
Linet, zij gaat bij het medisch team helpen en haar man Siebrand, die gaat kijken wat de mogelijkheden zijn voor het opzetten van een internetoffice met eventueel wat computerlessen (computerschool).
We zitten met zijn allen in 1 huis, Siebrand en Linet gaan naar een eigen huis, maar daar moet nog wat aan gebeuren.
Na voor mij best een lange periode van wennen aan de cultuur en de mensen, begin ik me hier thuis te voelen. Ik kwam in mijn bijbel de volgende tekst tegen:
Wees waakzaam, volhard in het geloof, wees moedig en sterk. Alles wat je doet, moet je met liefde doen! I Kor.16: 13&14.
Toen dacht ik ja, dat is het, houdt bij alles wat je doet, vast aan de (L)liefde, want dat is wel zoiets moois!

Het is gezellig met het team. ’s Avonds eten we met elkaar en worden er geweldige maaltijden gekookt, nee niet alleen rijst, maar ook macaroni, pannenkoeken, die yam = die soort aardappel, pizza, brood en soep. In het dorp is niet zoveel groente te krijgen, dus als er mensen naar Tamale gaan, dan geef je een boodschappenlijst mee en wordt er ingekocht, dat wordt gekookt en ingevroren. We hebben nu een recept voor een bananencake. ’s Avonds doen we een spelletje of we lezen of we voeren enorm goede gesprekken, dat is echt bijzonder!
Deze week hebben we de middagen met elkaar gesproken over onze verwachtingen en hoe we als team aan de slag gaan, maar wel ieder met zijn eigen talenten!
Voor mij is het heel bijzonder dat ik hier zo’n enorme rust in mijn leven mag ervaren en dat het niet gaat om het doen, maar om het hier zijn, dat ik vriendschap mag sluiten met mensen uit het dorp of dat we gewoon gezellig ff kletsen om elkaar beter te leren kennen.
Volgende week gaan Rachel en ik op bezoek voor een paar dagen in een dorp, hier in de buurt. Net achter die heuvel van mijn favoriete fietstocht. We slapen dan in een hut, zo kijk ik er naar, maar het zijn gewoon de huizen van de Dagbaniestam, we eten mee en kijken wat de mensen overdag doen om zo de cultuur nog beter te leren kennen. Daarnaast gaan Rachel en ik nog wat jeugdwerkonderzoek doen, want wij worden eigenlijk aan dit dorp gekoppeld. Ik ben benieuwd, maar jullie horen ervan!

Op bezoek bij de chief…
Op maandagochtend zijn we op bezoek geweest bij de chief, een soort dorpshoofd bij hem kun je terecht voor vragen of hulp of als je problemen hebt, hij spreekt dan recht over de situatie, net zoals in de bijbel bij Mozes.
We namen één van de oudsten mee en die sprak voor ons. We werden voorgesteld aan de chief en elke keer als hij wat zei, moest je klappen. We kregen traditioneel een colanoot van hem. Ik vond hem erg bitter en vraag me af hoe ze hier ooit coca cola van maken, maar ja dat blijft het geheim van de smid en de colakerstman, denk ik dan maar! We staan nu onder bescherming van de chief.

Ook van het lesgeven heb ik weer erg genoten. De ouders van Hawa hebben een schoolbel laten maken, als ik daar tegen aan tik, weet Hawa dat de school begint! We hebben weer geverfd, voorgelezen, spelletjes gespeeld en zijn met getallen bezig, oja en weer nieuwe liedjes natuurlijk gezongen en donderdag zijn we dierendag niet vergeten! We hebben nog gekeken hoe Rahman een parelhoen slacht!

Oja…
Mijn middagdutjes worden iets korter, ik ben gewoon uitgeslapen!
Zaterdag ga ik aan de kustmarathonrenners denken en gaan we met het team naar de broer van Rahman, die getrouwd is en ze dragen hun baby’tje op, dat wordt een heel feest.
En zondag, dat zien we nog wel…geniet van het wandelen, de spierpijn, de rust en verheug je op weer een nieuwe week,
liefs juf.

Nog wel ff grappig, loop ik ’s middags naar huis, word ik achtervolgd door wel 15 schoolkinderen, ik voelde me net de rattenvanger van….Toch wel leuk, geprobeerd om met ze te praten in het Engels en op de makt hadden ze een voetbal en wilden een aantal stoere jongetjes nog hun voetbalkunsten laten zien! Ze kregen ook nog ruzie, één iemand liep er met de bal vandoor, dat gaat ook overal hetzelfde, dacht ik met een lach…

Nog een lekker energierijk recept…
We leven hier echt gezond, geen chips en koekjes, maar ja soms verlang je wel naar iets lekkers en toen was er een kookboek met een bananencake, maar aangezien de vrouwen hem gingen maken, hebben we er nog 2 eetlepels cacao poeder doorgedaan, moet je maar kijken, wat je wilt!

Zo maak je hem, alles gaat hier in cupmaten (nee geen bh’s), dus je moet maar ff zelf uitzoeken, hoeveel gram een cup is!

¼ cup olie
1 cup suiker
2 eieren
Dit goed mengen

Dan 1 cup bananen en 1 theelepel vanillesuiker erbij doen.
Oja mama, we hebben geen vanillesuikerzakjes, dus wil je er met Kerst een paar meenemen, dankje!

Dan ff apart mengen:
1 ¼ cup bloem, wij moeten de bloem hier eerst zeven, want het wemelt van de wormen erin, maar het sowieso wel handig om te doen, want dan komt er lucht tussen het bloem en rijst het beter.
1 theelepel bakpoeder, hoef niet, dan krijg je een plattere cake.
1 theelepel melk
¼ theelepel zout
Dan door het andere mengsel mengen.

Ten slotte nog ½ cup melk toevoegen en weer mengen en de vrouwen kunnen nu nog cacaopoeder erbij doen of echt chocola!

Wij hebben het in een ronde appeltaartbakvorm gegoten.
Oven natuurlijk voorverwarmen en wij hebben maar 1 stand van graden, die we dus hebben gebruikt en dan moet ie 20 tot 30 minuten erin!
En dan smullen maar!

Ik heb aan onze uitsmijter ook een stukje gegeven, ik wilde nog in het Dagbanie zeggen eet smakelijk, maar dat kon ik zo snel niet vinden in het woordenboekje, toen heb ik maar goede bekomst opgezocht!

Ik heb nu al zin in mijn verjaardag, lekker bakken met de producten die je hier hebt!