Wat maak ik veel mee! Afgelopen week was ook weer zo bijzonder!
Voor mijn neus staat een bakje met geroosterde pinda’s, want het is de periode dat de Sev. – pinda’s worden geoogst, die groeien dus gewoon onder de grond en niet zoals ik dacht aan een struik, maar goed gelukkig weet ik wel dat melk van de koe komt, ook hier, maar ziet het eruit als poeder…
Rachel, meisje uit Engeland en ik worden gekoppeld aan een dorpje, waar we jeugdwerk willen gaan opzetten en nog een onderzoekje doen onder de bewoners wie er wel of niet kan lezen en schrijven en vragen waarom ze kinderen niet naar school sturen. Misschien kan ik nog iets betekenen voor de school.
Ik ben op de fiets gegaan en Rachel werd door Rahman op de motor gebracht. Toen ik, compleet onder het zweet, aankwam, werden we meteen meegenomen naar de chief. Daar werden we voorgesteld en uit respect moest ik 10 minuten gehurkt zitten luisteren, maar dat bleef niet bij 1 keer, want we bezochten nog meer mensen, dus ik weet niet welke spieren ik op het moment enorm aan het trainen ben…
Vervolgens kregen we te horen in welke compound we zouden overnachten. Een compound is een aantal lemen hutjes (huizen) bij elkaar, waar dan vaak 1 man met zijn meerdere vrouwen en kinderen woont. Wat voelde iedereen zich vereerd dat we bij hun mochten overnachten en eten. We kregen dus ook meteen 4 pannen voorgeschoteld: één met rijst, één met pindasaus (echt heel heet), een ander met gekookte yam en nog een ander met cokoe, waarbij ik het idee had, dat ik plaksel zat te eten. We hebben uit alle pannen wat gegeten, maar van die lijmpot kreeg ik maar 1 lepeltje door mijn keel en het ergste was nog dat die pan de volgende dag weer voor ons neus stond! Wel heel bijzonder dat de mensen zoveel eten aan ons geven als ze zo arm zijn. We hadden eigen flessen drinken meegenomen, maar ik had zo’n dorst dat die flessen al meteen opgingen, dan maar van hun opgepompte water drinken, maar dat had ik beter niet kunnen doen, want ik moest echt naar de wc, nou ja wc…een houten hokje met een gat in de grond en om me heen 6 kakkerlakken, 1 kikker (ja, Mieke en Britta, zo kom ik wel van mijn kikkerangst af) en nog een broedende kip, maar goed…alles went!
’s Avonds zaten we met zijn allen buiten onder de sterrenhemel. In ons dorp was nergens elektriciteit en mobiele bereikbaarheid was ook niet echt geweldig, maar de sterren straalde ons tegemoet, ja mama, net zoals in de Zwitserse bergen!
Oh, wat voel ik me hier thuis!
Oja, als geschenk hadden we geen bloemetje of een boekenbon meegenomen, maar ruim een kilo uitgedroogde sardientjes, een pakje thee en nog 2 kilo suiker. Producten die voor hun heel waardevol zijn.
Na alle indrukken viel ik de eerste dag om 20.15 uur al in slaap onder mijn muggennet en naast me enorme juten zakken met rijst en pinda’s, waar ik ’s nachts enorm veel geritsel in hoorde…
De volgende dagen hebben we met de vrouwen gepraat, er was een jongen bij die Engels kon en die kon het voor ons vertalen, maar inmiddels kan ik ook al een aantal woordjes in het Dagbanie zeggen! De vrouwen werken echt super hard: ’s ochtends staan ze al vroeg op om eten te koken, dan gaan ze met enorme waterbakken op hun hoofd water halen, dan wordt er geveegd in het huis en weer gekookt, dan gaan ze ’s middags nog even op het land kijken / helpen bij hun man en ’s avonds wordt er weer gekookt! Koken kost ook veel tijd, dat is niet zomaar even een restje van gisteren opwarmen of een kant-en-klaarmaaltijd in de magnetron zetten!
We hebben ook spelletjes met de kinderen gespeeld: overgooien met de bal, zakdoekje leggen (maar dan niet zingen, maar gewoon tot 10 tellen), tikkertje, Annemaria koekkoek en natuurlijk een beetje voetballen! Als de kinderen eenmaal weten dat je spelletjes gaat doen, komen ze uit alle gaten en hoeken te voorschijn. Het viel me wel op, dat er zoveel kinderen waren die naar school gaan, niet alleen uit armoede, maar veel kinderen moeten helpen op het land of water halen.
We zijn ook nog een dag bij de school gaan kijken. Een aantal jaren geleden is de school geverfd met vrijwilligers, ondersteunt door Rahman en Nelleke. Dit ga je echt niet geloven, maar alleen de headteacher was er, de andere leerkrachten waren er niet, omdat het te warm was en ze waren aan het vasten! Dus werden Rachel en ik voor een klas gezet. In mijn klas zaten 60 kinderen, ik heb met ze de maanden van het jaar geoefend en de dagen van de week, ze dat op laten schrijven, vervolgens hebben we gezongen ‘If you’re happy and you know it, clap your hands’ en hebben de kinderen nog een liedje voor mij gezongen, als laatste hebben we nog een paar spelletjes gedaan. Wat me opviel was dat er weer niets aan de muur hing, alles klassikaal ging en dat niet iedereen een potlood en een schrift had. Op een gegeven moment kwamen er steeds meer kinderen bij, dat ik ff naar Rachel ben gerend, die rustig met 15 kinderen in een klas zat en de headteacher, die was lekker in zijn kantoortje bezig, ach zei hij met een glimlach, zonder stress: “Stuur de kinderen maar naar huis!”
Op dat moment dacht ik, hier gaan we over een tijdje wat aan doen, misschien kan ik wat dingen voorstellen of gewoon eens met de leerkrachten als team naar ze luisteren!
Heel bijzonder om de mensen zo te leren kennen. We hebben ontdekt dat er mogelijkheden zijn voor jeugdwerk, maar eerst krijgen we een welkomstfeest! Dan geven Rachel en ik een soort receptie, dan zijn we echt welkom en wij trakteren op…een geit, waar iedereen dan een stukje van krijgt!
En nu mis ik de mensen gewoon een beetje, zo bijzonder!
Siebrand en Linet zijn naar een ander dorp geweest en hebben daar hun onderzoek gedaan en nu kunnen we er tijdens onze zelfgemaakte soep met yam en kip lekker over kletsen!
Volgende week gaan we naar Tamale, ja dat is dus weer een dagje in een bus zitten! Rachel en ik gaan nog naar een paar scholen die gespecialiseerd zijn in het werken met volwassenen die niet kunnen lezen en schrijven. We willen ideeën opdoen voor ons dorp en voor het dorp waar we straks jeugdwerk gaan doen.
Oja, meiden gisteren hebben we gebarbecued! Dat is toch geweldig in oktober onder de stralende zon en later onder de sterrenhemel gewoon op een roostertje, volgend jaar weer in mijn tuin hoor, dan gaat het vast veel sneller!
Geniet van het weekend, de herfststormen, de gekleurde bladeren en succes volgende week weer met werken en juffen en meesters, kunnen heerlijk uitkijken naar de herfstvakantie!
Liefs een zwetende juf!
Oja, gisteren zeiden ze dat mijn ogen straalden als ik over het dorp vertelde en ik zie al een beetje bruin, maar niet zo heel erg hoor, maar ik verbrand ook niet hoor!
Ja, broertje, ik zal een keer een foto op mijn webblog zetten, maar dan laat ik eerst nog ff een Ghanese jurk maken….
Toch ff zeggen weer steeds bedankt voor al jullie bemoedigingen!
Cobie, bedankt voor het uitprinten voor oma, ze geniet er gewoon van!
