We hebben ff elektriciteit, dus snel typen, maar dan moeten jullie niet op spellingsfouten letten, ok?!
Zondag 2 september
Vanochtend in de kerk geweest: 8 kinderen, 8 volwassenen en 16 vliegen! We kwamen zelfs te laat! De kerk begint gewoon stipt om 10 uur en dus niet 10 minuten later, dat wist ik!
Er zijn heel veel kerkjes, zoals een baptistenkerk, een katholieke kerk en charity bibble church en moskeeën hier in het dorp. De dienst ging in het Engels en in het Dagbanie en gewoon zingen zonder orgel, maar klappen in je handen! ’s Middags lekker een stuk gefietst en genoten van de schitterende natuur (het is vooral heel groen, omdat het regenseizoen is.) en een beetje rust gevonden in mijn hoofd, want ik moet enorm wennen. ’s Avonds was er in onze tuin een bijbelstudie. Dat was echt heel mooi, buiten onder een afdak met elkaar praten over wat is nu echte liefde (1Johannes 2).
Maandag 3 september, 16.28 uur
Het giet buiten en in huis is het lekker koel en in mijn nettenbed dus ook, want ik ben net wakker van en uurtje slapen. Vanochtend door het dorp gefietst, niet verdwalen, want dan vind ik tussen alle hutjes natuurlijk nooit meer de weg terug en op mijn merkloze fiets zit nog geen TomTom en van straatnamen hebben ze nog nooit gehoord! We zijn op bezoek geweest bij de burgemeester, die heerlijk in zijn stoel lag. Ik heb verteld dat ik les ga geven en wat jeugdactiviteiten wil opzetten, hij wenste me succes! Daarna bij een van de chiefs (belangrijke man) op bezoek geweest, want één van zijn drie vrouwen had een baby gekregen en vandaag kreeg de baby, liggend in een muskietenbed, zijn naam bij een speciale naamceremonie. We hadden een oudsten meegenomen en die gaf wat geld van ons aan de chief, dus geen babykleertjes of speelgoed en ook geen bruin-blauwe beschuit met muisjes, maar we hebben een buiginkje gemaakt! Daarna bij Rahman en Nelleke en soort aardappelpuree (fufu) gegeten met pindasaus, niet met mes en vork, maar met je rechterhand. ’t Was om je vingers bij af te likken en dat heb ik dus ook smakelijk gedaan! Daarna nog met Nelleke even in het Nederlands gekletst, want ik moest zo huilen, want ik voel me zo alleen. Ik ga ervoor het komt goed!
’s Avonds nog ff met jarige Jeroen en Lous gekletst, tjonge wat kan ik mensen missen!
Oja aangezien de stroom dagelijks wel een keer uitvalt en internet het zeldzaam doet, komt je lampje super goed van pas, Bep, bedankt!
En vanochtend zijn er pannenkoeken gebakken en daarop ging hagelslag, mmmmmmmm, bedankt Anne, Miquel, lydia en Peter en de sokken hangen op aan de vlaggetjes in mijn kamer! Arma, echt geweldig gewoon lekker blond vlaggetjes tussen alle negers hangen en mam, je fotozak hangt er ook aan met erin o.a. Zeeuws kwartet!
En Chantal, k heb jullie geluksknuffel maar aan mijn rugzak gehangen, want ik wil niet nog een tas kwijtraken!
’s Avonds ga ik eerst nog een stukje lezen in mijn nettenbed en ik ben begonnen in je boek (dochter van de jungle, een meisje uit de steentijd) Epjan, ik herken er nu al dingen uit:
‘Het leven in Europa is voor mij net een wervelstorm. Hij komt, zuigt me mee, slingert me heen en weer tussen haast en drukte, tot ik de indruk heb dat de tijd sneller draait dan ik kan draaien. De grote mensenmassa die zich voortdurend om me heen bevindt en waar ik niet aan kan ontkomen. Het lawaai van de straat. Ruzie met familie over geld, ontrouw en liefdeloosheid. Ruzie met de buren om niets. Geen tijd. Vooral dat: nooit genoeg tijd.
Ik ben me ervan bewust dat mijn oordeel wellicht een beetje te algemeen en mijn inzicht niet nieuw is, maar ik krijg gaandeweg het idee dat de mens in de westerse wereld over het algemeen alleen maar voor zichzelf leeft, voor zijn eigen welzijn. En toch is het juist dat welzijn dat hij nooit schijnt te bereiken. Ik kan mezelf niet uitsluiten. Je gaat ’s morgens naar je werk en komt ’s avonds moe weer thuis. Aan het einde van de maand betaal je al je rekeningen en zet je het klein beetje gespaarde geld opzij om een vakantie te veroorloven, die je permittert weer tegen de drukte van alledag te zijn opgewassen en zo draait het wieltje maar door. Om de cirkel te doorbreken, streven we naar luxe. We storten ons in de schulden om de grotere auto, het grotere huis of die merkkleding te kopen. Dan heb je uiteindelijk de nieuwe auto, maar de ontevredenheid blijft en men begint weer van voren af aan. Er mist iets en als ik me heen kijk, dan zie ik dat ik dat het met de anderen niet veel beter gaat.
Natuurlijk hebben we ook zeer aangename zaken, zoals stromend water, elektriciteit, internet, telefoon en televisie. En het allerbelangrijkste is wel medische zorg. (blz. 40 en 41)’
